HAYIR, ASLA!

     Böyle demişti bir zamanlar Allah Resülü en kritik bir zamanda. En sevgilinin en isabetli bir tercihiydi bu. Evet deseydi  bugün Taif diye bir şehirden ve şehirliden bahsedilemezdi. O’nu ve arkadaşı Hz. Zeyd’i taşlamışlar. Ayaklarından kanlar akıyordu. Bu tebliğ seferinin tek meyvesi  Hz. Yunus (a.s) un hemşerisi  Hz.  Addas idi. Dünyalar O’nun olmuştu. Çünkü bir kişi daha Müslüman olmuş kaptanlığını yaptığı gemiye binmişti. Çok eziyet etmişlerdi. Ne önemi vardı. Mikail, Cebrail ile çıkageldi. İstersen Taifi yerle bir edeceğim. Sana yapılanı Allah gördü. O, İse; hiç düşünmeden Hayır, asla!  Diyordu.

    Zaman yaşlanıyor, ancak O’nun getirdiği her şey gençleşiyor. Tanıyanlar, sevenler ise; gün geçtikçe artıyor. Artık “Kutlu Doğum Haftası” bir başka kutlanıyor, ilgi alaka ise; katlanıyor O’na karşı. Bu yazıyı yazmamdaki ilham kaynağı aslında bir lise öğrencisi. Öğrencimiz, Allah Resülüne bir mektup yazmış hüzünlenerek, belki de ağlayarak. Çok beğendim. Siz değerli okuyucularımla da paylaşmak istedim, buyurun efendim:

EY KUPKURU ÇÖLLERİ CENNETE ÇEVİREN GÜL…!

     Sana hitapla başlayınca düğümleniyor kelimeler. Belki yüzüm olmadığındandır. Nasıl yüzüm olsun ki? Sen böyle mi bırakmıştın ümmetini? Unuttuk Seni hayatın karmaşasının içinde. Sultanım… Oysa Sen bizi unutmamıştın.”Ümmeti” diyerek açtığın güzeller güzeli gözlerini, yine “Ümmeti” diyerek kapatmıştın. Biz sana layık ümmet olamadık Sultanım… Ve ümmetinin hepsi cennetin kapısından girene kadar şefaat etmek için bekleyeceğini söylemiştin. O şefaati hak edecek bir hayat yaşayabildik mi Efendim?

   Ya Resülalalh, Senin yaşadığın dönemde yaşamıyorum. Ama sanki o dönemde yaşıyormuş gibi yakın olmak istiyorum  Sana. Seni tanımak, bilmek, kutlu doğumunla başlayıp veda haccıyla son bulan muhteşem hayatını anlamk istiyorum. Seni anlamak istiyorum...Sen ümmetinin kurtuluşu için çırpınmışsın. Ben de Senin aşkınla Seni anlamak, Seni duymak için çırpınmak istiyorum Ey sevgili, en sevgili…