BABAM BİZİ SEVMİYOR MU ANNE?

Aslında biz ,

Babamın gözlerinden anlardık,

Sevgisini, kızgınlığını.

Sevdiği zaman içi titrer,

Gözlerine vururdu sevgisi.

Babadır o, yüreğine akıtır acısını.

Sevgisi şefkati bile yürektendir.

Bana bir masal anlattı mı, hatırlamıyorum.

Beni sevdi mi onu da bilmiyorum.

Yanağımdan yüreğinin aldığı kadar öptü mü?

Onu da bilmiyorum.

Sadece kucağına oturmamıza izin verirdi.

Ne öpmemize izin verir, ne de kendisi bizi öper di..

Ama, kokumuzu yüreğinin derinliklerine,

Öyle bir çekerdi ki …

O anda her şey biterdi işte.

Benim babam öyle derinden severdi…

Kifayetsiz kalan kelimelerimle anlatmam ne mümkün,

Aklıma geldiğinde, içim titrer yüreğim titrer.

EK 2

Bazen sevdiğine inanmam aslında babamın…

Babam bizi sevmiyor mu anne dedim kaç kez,

Minik yüreğimle.

Öyleydi aslında ilk bakışta,

Ne sevdiğini, ne de sevmediğini bilme şansımız yoktu.

Aslında sevginin tanımını da bilmiyorduk ki aslında.

O’nun bir bakışıyla titrerdi dizlerimiz,

Sevgi miydi bu?

Anlamak mümkün değil.

Sevgini bir bakışından, kızgınlığını yüz ifadesinden anlar,

Titrerdi bedenimiz.

Kızınca annemizin ardına saklanır,

Kızgınlığı gecene kadar annemize sığınırdık.

Ne zaman ki kalk yat diyene dek orada öylece kalırdık.

Yüreğimiz küçücüktü, korkardık…

Bakışından öğrenmiştik aslında korkuyu da.

Sevgiyi saygıyı biz böyle öğrendik babamızdan.

Aslında gerçek sevgi oydu belki de.

Yetmiş yıllık ömründe

Her şeyi evlatları olan,

Yüreği mağrur insan, benim babam.

Sevinci biz, acısı biz, ömrü bizdik

Biz sevgimizi göstermek isterdik kendisine

Babamdan karşılık, ne var olurdu.

Ama olsun.

Biz, sevgimizi göstermeye çalışır,

Her türlü şaklabanlığı yapardık

Sevsin beni alsın kucağına sarsın diye.

Ama o, dağ gibi yürekli insan sadece içinde beslerdi sevgisini