Bu defa tersi oldu... Hani derler ya "ateş düştüğü yari yakar"... Bu defa bütün köyü yaktı...
Konu malum tam 4 tane can.. 4 Ayrı acı... Cenazeye katıldım... Taş olan erirdi gerçekten...
Annesi Fadime ablanın, "Tombul yüzünden bi kerecik öpeydim" diye ağlayışı hala kulaklarımda... İnsanda inanç olmasa gerçekten dayanılmaz...
Paşa abi için herkesten daha zor; hangi birine dayansın? Biricik hayat arkadaşı eşine mi? Bin bir emekle büyütüp gelin ettği kızına mı? Daha kucağına alıp doya doya sevemediği torununa mı?Damadına mı? Gerçekten zor, ama dedim ya inanç insanı ayakta tutuyor...
Hepimizin içinden geçirdiğini, hanımlardan biri dile getirdi. Dedi ki; "İzinliydi, keşke iznini burada geçirseydi..." Ama onu orada, Erciş'te tutan kaderdi; her ne kadar mütahitleri suçlasak da... Zeliha arkadaşımı Kaledran'daki evinden taa oraya çeken de kaderdi...
Yani diyecek söz yok; söz bitti... Deprem sırasında binaların içinde olmayan da öldü; dışarıda arabanın içindeyken üzerine enkaz yıkılarak vefat eden Manavgatlı öğretmenimiz gibi...
Duyglarımı paylaşmak istedim sadece... Bu arada, taziye gecesi Paşa abinin evinin yanında bekleyen ambulansları görünce, devletimiz bu sefer yanımızda diye düşündüm...
Bütün köye geçmiş olsun ve başımız sağolsun. Allah'ım tekrar böyle acılar felaketler yaşatmasın halkımıza diyorum.
Sağlıcakla kalın....
Şahizmet PEKMEZ 29 Ekim2011
Yorum Ekle
Arkadaşına Gönder
Yazıyı Yazdır
Yorumlar (0)
